Overlevenden vertellen

“Ik kreeg begeleiding om te leren het trauma dat ik had meegemaakt te verwerken en verder te gaan.”

Mijn naam is Patricia en dit is mijn verhaal. Ik ben geboren en getogen in Nigeria, maar in 1994, toen ik net 16 was, werd ik verhandeld naar Europa. Ik werd naar Italië gebracht waar ik tot 2011 verbleef. Ik besloot naar Nederland te verhuizen om goede medische zorg te vinden voor mijn kind dat aan kanker leed. In 2014 ontmoette ik een kerkpastor die mij, en enkele andere vrouwen die zich in een vergelijkbare situatie als ik bevonden, introduceerde bij Stichting TheBridge2Hope (TB2H). Zes vrouwen, samen met mij, sloten zich aan bij TB2H. Wij waren het eerste cohort deelnemers.

Toen ik bij TheBridge2Hope kwam, had ik geen huis, geen baan, geen papieren en ik was erg gefrustreerd door de situatie waarin ik me bevond. Bij TB2H kreeg ik veel hulp en steun. Ik kreeg begeleiding om te leren het trauma dat ik had meegemaakt te verwerken en verder te gaan. Meneer Peter Korst leerde me Nederlands spreken en schrijven, ik leerde computervaardigheden en zelfs leuke dingen zoals breien. TB2H heeft me in die eerste dagen enorm geholpen om de moed te vinden om door te gaan en een goed leven op te bouwen voor mijzelf en mijn zoon. Mijn zoon was vrij jong en het was moeilijk om hem te onderhouden. Het is moeilijk om werk te vinden als je geen papieren hebt, maar met de hulp van TB2H kon ik mijn verblijfsvergunning krijgen. Ik moest een juridisch adviseur inhuren om via de rechtbank mijn papieren te krijgen en TheBridge2Hope hielp daaraan mee te betalen. Ik kon vertrouwen op de mensen die achter me stonden, mensen die me hoe dan ook zouden helpen en steunen. Natuurlijk, het kostte ook mij veel moeite om te komen waar ik nu ben.

Nu heb ik een eigen woning, een vaste baan en binnenkort krijg ik mijn Nederlandse paspoort. Mijn zoon doet een HBO opleiding en gaat goed. Ik wil mijn verhaal delen zodat mensen die zich in een vergelijkbare situatie bevinden als ik, weten dat er hoop is, dat het mogelijk is om je leven te veranderen, dat er een brug is naar hoop. Je moet er gewoon op gaan staan en stap voor stap vooruit blijven gaan. 

 

 

“Ze hebben mijn paspoort en alles wat ik had afgenomen”

Ik werd bij mijn familie weggehaald toen ik nog maar veertien jaar oud was. Ze vertelden mijn moeder dat ze me naar Europa zouden brengen waar ik kon werken en naar school kon gaan, dat ik rijk zou worden. Het was moeilijk voor haar, maar ze liet me gaan. Ze logen.

Ze hebben mijn paspoort en alles wat ik had afgenomen. Mijn ontvoerders hebben me verkracht. Ik werd zwanger toen ik vijftien was. Op een dag zag ik de mannen twee van de andere meisjes vermoorden. Ze begroeven ze achter het huis. Ik was veilig omdat ze me niet zagen.

Ik werd naar Duitsland gestuurd. Ze vertelden me dat de blanke mannen meer van me zouden houden omdat ik zwanger was. Ze zeiden dat ze me meer geld zouden betalen. Ze logen. Ik was alleen toen ik moest bevallen van mijn zoon. Ik moest hem in Berlijn achterlaten.

Nu ben ik 36 jaar oud. Ik leef elke dag in angst. Ik slaap slecht. Ik ben bang dat ze me zullen vinden en me zullen vermoorden. Ik ga niet naar de winkel, naar de kerk of naar het park met mijn tweejarige zoon. Ik verlaat mijn huis niet. Ik vertrouw niemand, ook de politie niet.

Ik wil naar huis en mijn familie zien. Ik wil zo graag bij hen zijn, maar dat kan niet. De mannen willen nog steeds geld van mij. Als ik naar huis ga, zullen ze me vermoorden omdat ik het geld dat ze van me willen niet heb. De politie in Nigeria helpt me niet; ze behandelen zulke zaken net als een simpele winkeldiefstal.

Het begon als een droom van een beter leven, maar de leugens maakten er een nachtmerrie van. Nu droom ik van vrijheid. Ik droom ervan om bij familie te zijn. Ik droom ervan normaal te zijn.

 

“Ik begreep eerst niet wat er aan de hand was, maar voordat ik het wist, verkocht ze me”

Ik kom uit Colombia. Ik was achttien toen ik trouwde, maar hij ging bij me weg. Hij heeft mij en onze vier kinderen achtergelaten; zij zijn nog steeds in Colombia. Nadat mijn man was weggelopen, bleef ik achter met alle schulden, het huis en de kinderen. Ik zat vast.

Ik had een vriendin die in Nederland woonde en zij zei dat ze een baan als leraar voor me kon krijgen. Toen ik aankwam, namen ze me mee naar een huis. Ik begreep eerst niet wat er aan de hand was, maar voordat ik het wist, verkocht ze me.

En dat is tot nu toe mijn leven geweest. Soms eet ik, soms heb ik vijf-zes klanten en houdt ze al het geld. Je weet nooit hoeveel je krijgt of zelfs hoeveel geld je ze nog schuldig bent; zij bewaart al het geld. Ik wil terug, ik wil mijn kinderen vinden, maar om terug te gaan heb ik papieren nodig en ze hebben alles meegenomen. Ze hebben mijn papieren en paspoort verbrand.

Na een tijdje daar te zijn geweest, begon een van de meisjes me Nederlands te leren. Ik vertelde de meisjes daar dat ik dit niet kan als ik de taal niet begrijp. En ze zeiden: “Ja, dat kun je wel. Je opent gewoon je benen en sluit je mond.” Als ik iets niet wilde doen, sloegen ze me en bonden me aan het bed vast. Ze stopten iets in mijn mond zodat ik niet kon schreeuwen, en blinddoekten me, terwijl de mannen kwamen. De een na de ander, de een na de ander…

Het enige wat we willen is een ​​soort bescherming krijgen, een plek waar we naartoe kunnen gaan en ons als mensen kunnen voelen. Een goed bed, wat eten en een uitweg.

Als er een plek is waar ze je niet kunnen vinden, als er een plek is waar je helemaal opnieuw kunt beginnen en je een mens kunt voelen, dan is dat het belangrijkste.

Ik wil naar het toilet gaan zonder dat mensen voor me staan, je vastgebonden houden, ik wil een glas water drinken, zonder beledigd te worden. Mensen nemen dingen als vanzelfsprekend aan, maar ze weten niet hoe gezegend ze zijn.

Met veel dank aan kunstenaar-activiste Jimini Hignett voor het beschikbaar stellen van foto’s uit één van haar doorlopende projecten met overlevenden van de seksindustrie. Deze zelfportretten, op papieren zakken geschilderd, tonen o.a. aan hoe zij zichzelf zien.

Ze beloofden me dat ik in een appelboomgaard zou gaan werken. In plaats daarvan brachten ze me naar een club.

Dit is het verhaal van een mannelijk slachtoffer van de sekshandel. Hij is momenteel 48 jaar, en van zijn 37e tot 41e was hij sekswerker in Amsterdam.

‘Ik kwam in 2002 uit Senegal. Een man bracht me hier. Hij zag mijn toestand. Ik leed. Hij zei dat hij zou helpen. Hij zei dat hij me kon helpen naar het buitenland te komen. Ik kon in het vliegtuig stappen en een baan krijgen, ik kon een beter mens zijn. Ik stemde toe, dus namen ze me mee.

Ze beloofden me dat ik in een appelboomgaard zou gaan werken. In plaats daarvan brachten ze me naar een club. Mensen kwamen naar me toe. Ik vroeg me af waarom er alleen mannen waren, en geen vrouwen. De mannen begonnen me aan te raken. “Wat?” zei ik. “Ik doe dit niet!?” Ze zeiden dat ik moest. Ik kende niemand, ik was bang, dus volgde ik hun orders op. Ik heb dit vier jaar in Amsterdam gedaan. Soms krijg ik (nog steeds) vreselijke dromen; mensen die mij achtervolgen, en demonen…

Het is mijn bedoeling dat ik als woordvoerder naar mijn land kan gaan. Als ik bedreigd word, kan ik hier terugkomen. In Afrika hebben ze geen rechtbanken en de tussenpersonen hebben geld. Ze betalen de rechter, ze betalen de politie, ze betalen al die mensen met autoriteit en je krijgt geen bescherming. Maar als ik mijn documenten heb, kan ik teruggaan en dan vertel ik alles. Als ze me bedreigen, reis ik weer terug. Als ik zonder documentatie ga, heb ik een heel groot probleem.

Het probleem ontstaat door de armoede daar. Want wat je de arme mensen daar ook vertelt, ze komen in de verleiding. De handelaren zullen komen. Je ziet ze steeds met een andere auto, je ziet hoe ze geld uitgeven en je wilt ook zo’n leven leiden. Het enige wat ik wil doen is die arme mensen in Afrika helpen. Hun ogen zijn blind en ze sluiten hun oren. Mensenhandelaren en iedereen die hen helpt moeten vervolgd worden. ‘

Met veel dank aan kunstenaar-activiste Jimini Hignett voor het beschikbaar stellen van foto’s uit één van haar doorlopende projecten met overlevenden van de seksindustrie. Deze zelfportretten, op papieren zakken geschilderd, tonen o.a. aan hoe zij zichzelf zien.