“Ik begreep eerst niet wat er aan de hand was, maar voordat ik het wist, verkocht ze me”

Ik kom uit Colombia. Ik was achttien toen ik trouwde, maar hij ging bij me weg. Hij heeft mij en onze vier kinderen achtergelaten; zij zijn nog steeds in Colombia. Nadat mijn man was weggelopen, bleef ik achter met alle schulden, het huis en de kinderen. Ik zat vast.

Ik had een vriendin die in Nederland woonde en zij zei dat ze een baan als leraar voor me kon krijgen. Toen ik aankwam, namen ze me mee naar een huis. Ik begreep eerst niet wat er aan de hand was, maar voordat ik het wist, verkocht ze me.

En dat is tot nu toe mijn leven geweest. Soms eet ik, soms heb ik vijf-zes klanten en houdt ze al het geld. Je weet nooit hoeveel je krijgt of zelfs hoeveel geld je ze nog schuldig bent; zij bewaart al het geld. Ik wil terug, ik wil mijn kinderen vinden, maar om terug te gaan heb ik papieren nodig en ze hebben alles meegenomen. Ze hebben mijn papieren en paspoort verbrand.

Na een tijdje daar te zijn geweest, begon een van de meisjes me Nederlands te leren. Ik vertelde de meisjes daar dat ik dit niet kan als ik de taal niet begrijp. En ze zeiden: “Ja, dat kun je wel. Je opent gewoon je benen en sluit je mond.” Als ik iets niet wilde doen, sloegen ze me en bonden me aan het bed vast. Ze stopten iets in mijn mond zodat ik niet kon schreeuwen, en blinddoekten me, terwijl de mannen kwamen. De een na de ander, de een na de ander…

Het enige wat we willen is een ​​soort bescherming krijgen, een plek waar we naartoe kunnen gaan en ons als mensen kunnen voelen. Een goed bed, wat eten en een uitweg.

Als er een plek is waar ze je niet kunnen vinden, als er een plek is waar je helemaal opnieuw kunt beginnen en je een mens kunt voelen, dan is dat het belangrijkste.

Ik wil naar het toilet gaan zonder dat mensen voor me staan, je vastgebonden houden, ik wil een glas water drinken, zonder beledigd te worden. Mensen nemen dingen als vanzelfsprekend aan, maar ze weten niet hoe gezegend ze zijn.

Met veel dank aan kunstenaar-activiste Jimini Hignett voor het beschikbaar stellen van foto’s uit één van haar doorlopende projecten met overlevenden van de seksindustrie. Deze zelfportretten, op papieren zakken geschilderd, tonen o.a. aan hoe zij zichzelf zien.